رو تخت دراز کشیدم ، بعدش اشک ریختم . اشک ریختن با گریه کردن فرق داره . به خودم گفتم الان تو پی ام اس هستی ، برای همین حالت بده . بر خلاف سابق افاقه نکرد. اومدن صدام زدن برای آتش بازی اما هیچی نشنیدم . خوابیدم و خوابش رو دیدم که از در اومد تو ، بازم گولمون زده بود و زنده بود . نمرده بود . پیراهن سفید پوشیده بود و مثل همیشه موهای کوتاه داشت .موهاشو مشکی کرده بود و هزار سال جوونتر شده بود. خسته شدم از اینکه بارها توی خواب با شوق و شعف وصف نشدنی باور کنم که اینهمه مدت زنده بوده و مارو گول زده بوده.
اونقدر خون ازم گرفتن که بعد چند روز هنوز به زور نفس میکشم شاید همه اینها بخاطر اینه.
جوجه ی طلایی من به دیدنم آمده و حق با عمه س ( زیباترین و عاقلانه ترین ترجمه کودکانه از عبارت ارواح عمه ت) .
هوا سرد و تاریک است ، برق قطع شده و فن استوک جاپنی خانه ی تاریک تیمسار بیکار شده . لازم است تکرار کنم هوا سرد است؟ پاپوش های پشمی ام دوباره مشغول به کار شده اند . تنها پشت میز ناهارخوری در تاریکی نشسته ام و فخ فخی میکنم که نمیدانم از سر چیست؟ تمام شب خواب مزخرف خودش و فک و فامیلش را دیدن یا سرما خوردن یا اینکه آلرژی فصلی لعنتی شروع شده است ؟ قرص خواب ندیدن نداریم ؟ کله پاچه داریم . سردم است و بین دو راهی کله پاچه و قهوه مانده ام . همیشه همینطور بوده . در شرایط بحران بین گزینه هایی به فاصله ی شرق تا غرب مانده ام . بین بهش پیام دادن یا به هیج جا حسابش نکردن . حوصله ی کله پاچه خوردن و مناسک و مراتبش را ندارم . گرسنه ام ، حاضرم در قهوه ام نان تیلیت کنم .تنها که باشم قهوه میخورم ، خوشحال که باشم قهوه میخورم ، غمگین که باشم قهوه میخورم . وقتی بخواهم کش بیایم چای میخورم ، چایِ کُند ! چایِ خوب ، بهترین است. چای کند چیست؟
تابستان است و حسابی تنت شده ام ، زیر چشم هایم شبیه دانلد ترامپ سفید شده و بقیه صورتم مثل بقیه ی تنم کم و بیش برنز شده. باد گرم و مرطوبی می وزد ، موهای مرطوبم که به طرز ناشیانه ای کوتاهشان کرده ام پر از شن و ماسه است ، ماتیک قرمز زده ام ، مقدار زیادی چای ایرانی غلیظ دم کرده ام و داغ می نوشیم. باید کمی نا دَم باشد و مزه ی کالی بدهد . این شیوه ی من است و مهری همانطور که چای می نوشد و خوشحال است که گناه ناپرهیزی اش را پای من می نویسد ، با لذت میگوید : "دندان آدم کُند میشود. "
این اصطلاحش را دوست دارم . معنای واضحی دارد . من چیزهای تلخ و گس را دوس دارم . گرم است . یقه ی پیراهن مشکی ام رو تا هر جا که ممکن بود ، و بهتر است فکرش را هم نکنید ، باز گذاشته ام و نگران سوختگی پوستم نیستم. چه اهمیت دارد ؟ مگر چند وقت یک بار میشود سوخت ؟ نگران کثیف شدن شلوار سفیدم نیستم ، باد در پاچه های گشاد شلوارم می پیچید و چندتا از هزاران ساسونش در حال باز شدن است ، چه اهمیت داشت ؟ ما در تنور داغ تابستان چای کند می نوشیدیم و هیچ چیز به هیچ جای دنیا نبود .
راهم را گرفتم به سمت دره . کمی پایین رفتم . چندین دقیقه الکی تاب خوردم ، ایستادم ، اطرافم را نگاه کردم چونکه می ترسیدم . اما عاقبت به خود گفتم همانطور که راهت را گرفتی سمت کابینت قرص ها ، الان هم همان کار را میکنی و میروی پایین و اگر اتفاقی پیش رویت باشد، می افتد و خلاص می شوی . هیچ طور نشد . روزهای دیگر بیشتر پیش میروم یا اتفاقی می افتد یا از طبیعت لذت میبرم .
همه چیز را نگه داشتم .دمپایی ها که دیگر جانی ندارند به حیاط منتقل شده اند . سیرترشی ها گمانم تمام شده اند . حتی گاهی یک عدد از آن آب نباتها میخورم و مزه مزه میکنم تا یادم بماند ، خوبِ خوب مزه ی زهرماری همه چیز یادم بماند . آن ماگ تیره را در پیچ در پیچ ترین کابینت دنیا پنهان کردم ، چشمم بهش نیوفتد تا چه تصمیمی برایش بگیرم . عکس های انگشت شمار سر جایشان هستند . باید باشند . لااقل فعلا . شاید اینطور معنای دوجانبه بودن حریم خصوصی را بفهمیم مثلا عکسها میتوانند در گوشی شما پاک بشوند ولی همچنان در گوشی من وجود داشته باشند، مثلا چت شما با دیگری فقط حریم خصوصی شما نیست ، مثلا وبلاگ من حریم خصوصی من است! البته اگر می گذاشتید. تمام شد . باید آن زمان که از غیب شدنت می ترسند ، بیایی و هروقت دیگر خوبیت نداشت ! لطفا دیگر اصلا و به هیچ وجه نباشی ! به هیچ وجه ! با گستاخانه ترین جملات ! ( اجازه بدهید کینه جویانه بگویم لطفا حرف دهنتان را بفهمید. خوبیت نداشتن چیزیست که لایقِ ..... است و از من هرگز فعلی در حد و اندازه خوبیت نداشتن سر نزده است ) خوبیت نداشتن ! این ظرافتهای سخن گفتن که حالا حالاها قرار نیست یاد بگیرید . این چیزهاس که آزاردهنده هست . و شما آدمهای خوبید و خدا با شماست و اصلا مال شماست . ظاهرا همین قدر است . محبت ؛ قابل شمارش ، تمام شدنی و دارای تاریخ انقضاست .
شب با کلونازپام خوابیدم . صبح تا دیروقت در رختخواب ماندم وقتی همه در میانه روز به خواب رفتن با چای به بالای بام رفتم و آهنگ خارجی بمرانی را گوش دادم و با خودم زمزمه کردم تو بذار اگه وامت جور شد برو ، کاسه صبرت که لبریز شد برو
وقتی برگشتم پایین اون زن و مرد بیدار شده و به اجتماع و زیست در اشپزخانه مشغول بودن . بی حرفی از کنارشون گذشتم و به تاریکی برگشتم . کمی بعد که مهری به سراغم امد فکرش را هم نمیکرد که در تاریکی راستی راستی به تاریکی زل زده باشم . فکر میکرد لااقل نور سفید گوشی را میبینه. بله . جای بچه ی شما کنج اتاق امنه حتی اگه مرده باشه . فرزند افسرده خطری نداره کافیه پسر نیاره خونه و مشروب نخوره .
امروز هیچی خوب پیش نمیره . تا دیروقت توی رختخواب ماندم و تا این وقت روز هیچی نتوانسته نجاتم بده .حتی لوازم بهداشتی که برای پوستم خریدم صدام زدن اما من انگشتمو بهشون نشون دادم و مطمئن شدم به اندازه کافی واضح باشه . بعد در کمال ناباوریِ خودم برای اولین بار و کاملا واقعی ، با پاهای خودم به نیت بررسی قرص های موجود در خانه به سمت کابینت کذایی رفتم . نمیدانم هیچ قطعیتی در گزینه ی قرص وجود دارد یا نه .
چونکه از عملکردم در روز زن رضایت داشتید و حتی سعی کردید چند دانه فندوق به این سنجاب امتیاز مثبت بدهید باید بگویم در آن روز یک لباس نو هم پوشیدم . و حالا که در یک روز تاریک و بارانی ، سست و مریض احوالم و تنها در خانه ، میخواهم بدون اینکه افسرده تان کنم شما را با خودم همراه کنم و به خانه ی مادربزرگم برویم. البته تقریبا همه میدانند نمیشود بدون افسردگی به آن خانه ی غمزده رفت اما من به گذشته ای میروم که هنوز میشد در خانه ی مادربزرگ شاد بود. وقتی که من کودک بودم مادربزرگم یک حیاط جادویی داشت، پر از درخت ، و از درختانش الماس و جواهرات دیگر آویزان بود و بشکه های فلزی بزرگ ، اسب های غول پیکر و قوی ما بودند که بر آنها سفر میکردیم و در میانه ی راه در خانه ی درختی روی درخت انجیر استراحت میکردیم . ظهرها صدای موسی کو تقی کسل کننده ترین صدایی بود که میشنیدم و در این اوقات ما زیر درخت ، موکت پهن میکردیم و به خاله بازی مشغول میشدیم. خوش میگذشت . شوخی که نبود! هر بار ، مادربزرگ یک کیسه ی بزرگِ آبنبات ترش ، پشت پرده ی اشکافِ اتاق دوم میگذاشت . برای ما می خرید ، مخصوص ما . دیگر خبر از هیچ هله هوله ی دیگری نبود . مادربزرگم در دیگ بزرگی رب میگرفت و گاهی از گرسنگی و اشتیاق نان و رب می خوردیم و بازی می کردیم . زمانی که آنجا بودم هیچ غم و غصه ای نداشتم تا به خانه برمیگشتم و اندوهم را از سر میگرفتم . صبح ها در سرمای زمستان بهترین صبحانه ها را در منزل مادربزرگم خورده ام . صبحانه ی همیشگی و مختصرِ پنیر ، خیار ، کره و مربا با چای شیرین و نانی که روی بخاری گرم شده و بو کرده ، پشت پنجره های قاب چوبیِ بخار گرفته . مادربزرگم کنار باغچه ظرف میشست و من صدای خود هفت ساله ام را می شنوم که بعد از خوردن ماکارونی چرب و چیلی در بشقاب رویی به او میگفتم "ته بشقاب را حسابی تمیز کرده ام تا مجبور نباشی بیرون بشوری " و مادربزرگم بخاطر این حماقتم قربان صدقه ام رفته بود . دلم خیلی میخواست سرم را روی پای مادربزرگم میگذاشتم اما می دانم گریه خواهم کرد و آن پیرزن بیچاره ناراحت میشود .
تمام شب رو با مدیتیشن راشل تو گوشم خوابیدم . خوابم برد و دیگه نتونستم قطعش کنم و صدای آرامشبخش راشل از هندزفری تو مغزم پخش میشد و خواب توی احمق بی شعور رو می دیدم . با آرامشبخش ترین صداها ، کابوس بی شعور ها رو دیدن نوبره.
رفتم دکتر و چیزی تغییر نکرده است اما دکتر در دلش به من این اطمینان را داد که قرار نیست حالا حالاها با این روش بمیرم و باید فکر چاره ی دیگری باشم . حالا یک مسکن انداختم بالا و با سردردی که خوب نمی شود به این فکر میکنم که قطعا کسی در پشت پرده فکر کرده حالا که نوید محمد زاده یک ببر فروردینی کورد است ، حکما باید گزینه ی مناسبی برای روایت کتاب صوتی بوچانی باشد. مخالفم . و به سردردم ادامه می دهم .
قبلا فکر میکردم یک غریبه می تواند از هم خونِ آدم به آدم نزدیک تر و وفادارتر باشد . یک نفر غریبه می تواند از برادرت برادرتر باشد . از خواهرت خواهرتر . وقتی غریبه لگدی زد به کاسه کوزه ی اعتماد و نان و نمک ، آخرین ضربه را زد . خدا میداند چقدر بی رمق شدم . چقدر پیش خودم شرمنده شدم . پیش خود خودم سرافکنده شدم . بزرگترین سرافکندگی ای که تا به حال تجربه کردم . یکهو خسته شدم . وا دادم . فکر کردم اشتباه کردم . غریبه بالاخره غریبه است . بعد فکر کردم همین هم خونِ بی وفا از همه کس به آدم وفادارتر است . اما مطمئنم این هم اشتباه است . حتی این اطمینان هم می تواند اشتباه باشد و من ساعت ۲ نیمه شب روز دوشنبه ۹۹/۱۲/۱۰ خسته و بی رمق از تمام اشتباهاتم ، گوشه ی تخت مچاله شدم و ای کاش که هیولای زیر تخت بیاید مرا بخورد بلکه از اشتباهات و سرخوردگی های آینده نجات پیدا کنم .