هفت هشت سالم بود ، تعطیلات اخر هفته را در منزل مادربزرگم گذرانده و طبق معمول ماکارونی چرب و چیلی ای خورده بودم و حالم بد بود . پیرزن یک شب ، نصفه نیمه ذکور خانه را در به در دنبال نوشابه فرستاد پی اصغر بقال و منزل ممد چقال و ننه قندی ، انگشت به حلقم زد تا بالا آوردم و حالم خوب شد.
به همچین چیزی احتیاج دارم . به مادربزرگم احتیاج دارم . همه چیز سر دلم مانده ، ای کاش کسی را انقدر امین می دانستم که بگذارم انگشت به حلقم بزند و همه ی این چیزها و این آدمها را بالا بیاورم . اما ندارم و به ناچار به گریه متوسل میشوم . امروز به قدر کفایت گریه نکردم و حالم هیچ خوش نیست . هیچ .
با قرص خوابیدم . از خواب پریدم . نشسته ام برای افغانستان گریه می گنم . با یاداوری پست کیهان گلهر گریه میکنم . لعنت به تو خدای خاورمیانه .
رنجور بود ، بش گفتم یادته یه روز ... فلان ؟
زخم زد که تو با خاطرات دیگران زندگی میکنی. خیلی جراحت برداشتم با این حرفش . هنوزم که هنوزه نفهمیدم چرا اینو گفت. یعنی یه آدمِ دوووور اینهمه از زندگی گوهی من خبر داشت؟ یا زخمی زد که زده باشه؟ خیلی گیر شدم سر این موضوع ولی آخه بی راه نمیگفت . من زندگی نکردم که . من شدم مث میرجش . صبر میکنم .منتظر می مونم تا رویا مرا بخواند . با این تفاوت که میرجش جون نهمش رو صرف کابوس کرده بود و من تنها جونمو .
از خشم رهایی ندارم . دلم لک زده یه روز پاشم و خشم نداشته باشم . یه روز صبح پا شم و هیچ یادم از سارا و یاسمن و مهری و تیمسار و ماه منیر و حسین مداحی و دایی و اون زن افریته ش و دخترش و دیگران نیاد . هیچی یادم نیاد . شبایی که قرص نمیخورم اینا عین کابوس که نه ، عین سم تا صبح تو رگام جریان دارن . تمام شب رنج میکشم و تمام روز ارواح تهدید کننده شون تو خونه ام جولان میدن . تمام تلاشم در اینه که یه روز صبح چشمامو باز کنم و چیزی یا کسی برای دوست داشتن پیدا کرده باشم .اما دریغ . دیگه هیچ کس رو دوست ندارم . حتی جوجه طلایی رو. چونکه تمام تلاشهای آدم برای دوست داشته شدن به درد جرز دیوار میخوره و تصمیمات جای دیگری گرفته میشه . مامان جوجه طلایی تصمیم میگیره پیام های منو به گوش جوجه برسونه یا نه . میراث گذشتگان و کینه های گذشته به مهری میگه دخترشو دوست داشته باشه یا توله سگ های دیگه رو . شیاطین توی مغز تیمسار بهش خط میدن که اصلا کسیو دوس داشته باشه یا نه . زن افریته و دختر دایی به دایی خط میدن که حساب منو بذاره کف دستم یا نه . زنهاشون دخترهاشون مامان هاشون، میراث گذشتگان ، شیاطین درونشون و دیگران... اینها تصمیم گیرنده هستن و تمام قلبی که من وسط گذاشتم به تخم و تخمدان سروران هم نبود .مهم نیست که دوستم ندارن مهم اینه که من هم دیگه دوسشون ندارم و زندگی بدون دوست داشتن کسی خوب پیش نمیره . دست کم یک نفر باید وجود داشته باشه . و حالا چی شده؟ پا به مرحله جدیدتری گذاشتم . قرص ها رو به زیر بالشم منتقل کردم و تنها چیزایی که نگرانم میکنه ۱)حال مزخرفیه که بهشون دست میده . ۲) کافی نباشد و کار انجام نشود .
امشب قرار نیست قرص بخورم و بمیرم پس هیچ چیز نمیخوام در این رابطه بشنوم .