من حال چند هفته پیشمو میخوام. آرامش نسبی داشتم امید ناچیزی داشتم به آینده اما الان صبح زود با دلشوره و تهوع از خواب بیدار میشم و درد دستام برگشته. اونقدر پوچم که میتونم همین الان .........
خجالت آوره. با آینده هر طور که رفتار میکنم جوابش " که چی " هست . دیگه اون بچه خیالی رو نمیخوام چون از پسش برنمیام نمیتونم همش به این فکر کنم اگه مردم بچه ام چی میشه در حالیکه هر لحظه خودمو از این زندگی جدا میبینم از حیات جدا میبینم . تیمسار تصمیم گرفت نره سفر کاش میرفت یکم از اضطرابم شاید کم میشد شایدم نه . خدایا چرا حالم خوب نمیشه? چرا ? مشکل من چیه? من چرا اینطوری شدم ?
من باید اون قرصای لعنتی رو مصرف کنم و یا حتی قرصای ضدافسردگی بیشتری رو .... بنابراین مادر و همسر بی کفایتی میشم . داشتم به این فکر میکردم که اگه آدم خوبی سر راه من قرار بگیره بازم اتفاقی نمیوفته چونکه من آدم خوبی نیستم !
من حال چند هفته پیشمو میخوام:|