به نظر من  هر بچه ای که  پدر و مادرش  جدا شده  باشن  قابل ترحم نیست و نباید همچین دیدی بهشون داشت که خودشون هم باورشون بشه بدبختن.پدر و مادرش جدا  شدن  اما همه چیز مرتبه. یه پدر خوب و فهمیده و  تحصیل کرده و مهربون  ، زندگی با کیفیت ، پول به حد کفایت ، پدربزرگ مادربزرگ خوب  و  مادرش هم نرفته دیگه نیاد ...

اونی که به این میگه سختی ، باید بگم خوش به حالش. ندیده خیلی چیزای زندگی من و دیگرانِ بدتر  ازمن . نشنیده چیزایی که نباید می شنیده . خشونت ندیده . دعوای پدر مادر ندیده. فحش پدر مادر به هم رو نشنیده . ندیده  یکی تو حیاط واسه  یه ادم زنده قبر بکنه. ندیده کسی بخواد کسیو بکشه . از جون عزیزانش نترسیده. با احساسات متضاد خودش خفه نشده.  نترسیده به حد مرگ . 

ندیده دختری که بچه طلاقه و پدرش مرده و مادرش بی گناه  زندانه و وقتی هم میاد بیرون تنش رو سیاه و کبود میکنه چون اعصابش خرابه ، دختری که بهش تجاوز شده. ندیده پسری که از گرسنگی کیکهای کپک زده رو میخوره و پدرش مرده و زیر دست شوهر خواهر زندگی میکنه. 

جدایی پدر و مادر گاهی تنها راه نجات  آدمهای او خونواده هست. یه راهکار مفیده  برای حفظ آرامش و احترام . لااقل بهتر از اینه که پدر و مادر با هم زندگی کنن و بعد چند سال ندونی چرا از خودت و از اونا فراری هستی. دیگه یادت نیاد از بس که رخنه کرده تو وجودت. بهتر از فحش و کتک کاریه.