دیشب تصمیم گرفتم حتی یک ثانیه هم به افکار مهلک قبل از خواب فرصت ندهم و یک کلونازپام انداختم بالا و مشغول کارهای پیش از خواب شدم تا به قول تو قرصم باز بشه و همینطور که کرم مرم ها رو به صورتم می مالیدم به تو فکر میکردم که بالا و پایین زندگی و زندان کاری کرده بود که بدون قرص نخوابی بعد یادم آمد که جمعه س و باید ویتامین ای بخورم ، همین کار رو کردم و در حالیکه در موررد عوارض مصرف همزمان کلونازپام و ویتامین ای سرچ میکردم و کورسوی امیدی داشتم که شاید مسمومیتی چیزی ...خوابم برد. صبح دیرتر از همیشه بیدار شدم و آرام بودم . اما هنوز خوشحال نه ! آیا یک روزی میرسد که بدون این قرص ها آرا م بود یا دست کم با این قرص ها هم آرام بود هم خوشحال؟
دلم نمیخواد اینا رو اینجا بنویسم ولی جای دیگه ای هم ندارم پس میتونید فقط پی نوشت رو بخونید .
هشدار ، ناله :
طی چند ماه گذشته دو نفری به من گفتن " برو " که اگه میگفتن یه لیست از آدمایی بده که ممکنه بهت بگن برو ، اونا ته لیست که نه، اصلا تو لیستم نبودن . جزو احتمالاتم نبودن . چون از یکیشون اونقدر دور ایستاده بودم که فکر نمیکردم اصلا لازم باشه برم ، و به یکیشون اونقدر نزدیک بودم که فکر نمیکردم بتونه بهم بگه برو . بعد از اون بلد نیستم چطور آدم سابق بشم. بلد نیستم چطور محبت بپذیرم چطور اعتماد کنم چطور باور کنم . سرد شدم یهو . حس میکنم تو قفسه سینه ام یه مشت یخی ریختن . دو دوتا چهار تا میکنم میبینم آدمی نبوده تو زندگیم که یک بار ترکم نکرده باشه . حس میکنم همه میرن ، مجازیا حقیقیا . فدای سرم ولی یه روز میرن . یکی از اون دو نفر بابام بود . خیلی ازم عذرخواهی کرد بعدا. رفتارم عوض شد ولی چیزی تو قفسه سینه ام عوض نشد . خیلی با خودم گفتگو کردم . که مریضه ، اعصابش خرابه ، که مجبور بود که نمیخواست اما نمیتونم درست بشم . بچه ام انگار. نمیتونم اثر رفتار این دو نفر رو پاک کنم . کله ی صبح پا میشم چایی میخورم چشام تر میشه .
پ.ن: جهت تلطیف فضا :
بدم میاد بعد دوش گرفتن لباس قبلی رو بپوشم حتی اگه به فواصل کوتاه دوش بگیرم . از طرفی یه سری دغدغه محیط زیستی پیدا کردم که دوس ندارم بی جهت از مواد شوینده استفاده کنم برای لباس ها. دوست هم ندارم با آب خالی بشورمشون . خلاصه .
حالم هیچ خوش نیست . روی دست خودم موندم و گنگ و گیج و پوچم و دستم به هیچ جا بند نیست . من فقط دلواپس وحشت مادرم هستم در اون لحظه که منو ببینه در حالیکه از اون میله تاب میخورم و اون لحظه هیچوقت براش تموم نشه . یه عزیزی میگفت بعضیا تو وبلاگاشون ناله میکنن و حرف آموزنده ندارن. راستش من نمیدونم شما چند درصد زندگیتون حالتون بد بوده و چقدر تونستین گوش شنوایی یا دل همراهی پیدا کنین ولی من از اول طفولیتم ناخوش احوال بودم و از اول هم موجودی غیر قابل درک برای همگان بودم و هیچ کس رو هم نداشتم که شنوای من باشه و اگر معدودی بودن بعدها باعث پشیمانی شدن و من دیگه خیلی از پشیمونی میترسم . من آدمی نبودم بتونم خودمو خیلی بروز بدم ، من اینجا ناله کردم و تو روی آدمای زندگیم اغلب خندیدم جز در موارد عود شدید افسردگی مثل همین چند ماه پیش که با هیچکس حرف نمیزدم و از اتاق بیرون نمیومدم ( اگر چنین چیزی رو به کسی بروز ندادم یعنی احساس درک متقابل نداشتم ) با این حال حس میکنم الان که خودمو تو اتاق حبس نکردم حالم به مراتب بدتره . ممکنه بخندم ممکنه سر به سر مهری بذارم ولی حالم خوب نیس. پس فردا که به دیدن دوستم برم کلی درد و دل میکنه و من چرت و پرت میگم و میخندم اما حالم خوب نیست ! در این وقت شب که در سیاهی فرو رفتم خودم رو در تمام حجم اتاق تنها می بینم و اونقدر از خودم میترسم که در تلاشم زودتر بخوابم و از شری که ممکنه از خودم بهم برسه در امان بمونم . درکش برام سخته که آدمها چطور راجع به افسردگی حرف میزنن بحث میکنن و اطلاعات ، تجربه و راهکارهای خودشون رو میگن .تهش که چه ؟ اینا چیزایی نیستن که حل بشن . پوچی چیزی نیست که وقتی وارد ذهن آدم شد با قرص و مشاوه ازش بیرون بره . پوچی شبیه یک اندیشه س و فقط با اندیشه ی دیگری ممکنه از بین بره. روزی روزگاری این وبلاگ رو ساختم که حرفهام خفه ام نکنه . برای همین ببخشید که من در این وبلاگ حرف آموزنده ای نداشتم اما به هر حال امیدوارم عبرت بوده باشم .
این روزا که زندگی زیبای اهالی جهان رو از دریچه ی اینستگرم میبینم( خواه ناخواه میبینم دیگه تمام نیازهای من از پیجهای اینستگرام برطرف میشه ) و غبطه میخورم یهو بلند میشم که دور و برم رو مرتب کنم طوری رفتار میکنم انگار رفاه و امنیت تو کشوها و کمدها قایم شده و چون شلوغه نمیتونه بیرون بیاد ولی هربار تلاشم بی فایده س .
ولی نکنین این کارو خداوکیلی . آدم هر چی هم بگه جهندم ! من که دلم براش تنگ نمیشه ، ته تهش باز دلش می سوزه . رفت و آمد نکنید تو زندگی آدما وقتی آدمش نیستین . وقتی یه جوری میخواین برین که آدم فکر کنه اون بودنه توهم بوده . آدم فکر میکنه تمام این مدت چشمشو دوخته بود به نور یک ستاره ی مرده .
حالا باز خودتون میدونین .
در کنار هر زیبایی ، یک زشتیِ تخم سگِ نجاست گونه ای ( معذرت میخوام خواستم کاملا قابل درک باشه) وجود داره که نمیذاره هیچ زیبایی ای به چشمم بیاد . طبیعت نسبتا زیبایی اینجا وجود داره اما فقر و ثروت خیلی ناجور و آزاردهنده کنار هم قرار گرفتن . ویلاهای زیبا که ویوی منازل ما فقیر فقرا رو گرفتن و بهمون پشت کردن و سهم ما شده دیوار آجری بی ریختِ بی مجوز خونه ی همسایه ، یک خانواده ی آشفته ، واق واق سگ ها و شغال ها و عربده ی آدمای موقتا خوشحال که یه آخر هفته ، یه آخر شب، اومدن خارج از شهر سیگاری دود کنن یا نهایتا چیپس و بلالی بخورن به یاد کباب . بالای پشت بوم نشستم و دلشو ندارم برم تو خونه و چراغای روستایی رو از دور میبینم که تو روزگاری توش به جنون رسیده بودی . حالا از این تاریکی و سکوت میترسم . شهردار پدسگ تمام شهر رو چراغونی کرده ولی اینجا خاموشیه . مجددا دارم شبها احتیاج به قرص خواب پیدا میکنم . در و دیوار داره می خورتم .
صبح بدی نیست، هوا خنک است و میشود از کمی افتاب چشم پوشی کرد. تیمسار چند روزیست دچار افسردگی شده ، قرص میخورد و دائم خواب است ولی امروز شانس با همه ی ما یار بود و اندکی انرژی در من وجود داشت تا از آن حال نجاتش دهم و این شد که الان در تدارک پیک نیک رفتن با یک پیرمرد تنها و زهوار در رفته تر از خودش است . وقتی چنین ظرفیتهایی اطرافتان وجود دارد چرا از آن استفاده نمیکنید ؟ تو تنهایی ، اون تنهاست ، خب همدیگر را از این تنهایی نجات بدهید . میخواهم بگویم نمیدانم چه چیز یا چه کسی ( شاید حتی شما ) باعث ایجاد اندک انرژی در من شده بود ، اما بدانید که امروز حداقل سه نفر را نجات داد، من و آن دو پیرمرد را . تا در ادامه ی روز چه پیش آید. آدمیزاد وقتی تنهاست با خودش گفت و گو میکند . فکرش زیادی نشخوار میکند . چند وقتی دورم شلوغ تر بود و این مسئله را بیشتر حس کردم . اما راستش من تنهایی را به حضور آدمهای دو رو و سمی در زندگی ام ترجیح میدهم .
این روزها دارم به داشتن یک دفتر برنامه ریزی فکر میکنم . کتابی هم در این زمینه دارم میخوانم که فکر میکنم اگر چندتا کلیپ آموزشی در یوتیوب نگاه میکردم کارایی بیشتری داشت. این کار قرار است به من کمک کند . میتوانم با سرو سامان دادن به ذهن شلوغم، لااقل تصمیم بگیرم چطور بمیرم؟ این به این معنا نیست که حکما میخواهم بمیرم ، منظورم این است با این شلوغی حتی عرضه ی مردن هم ندارم . به معنای واقعی آن .
جوجه ی طلایی من رفت و از صبح خیلی تلاش کردم با فرکانس افسردگی بعد از بدرقه مسافران و قهر همیشگی آن زن و مرد هم گام نشوم ولی انگار در ساعات پایانی شب ...
میخواستم تو کالندر گوشیم چیزی ثبت کنم .بعد چشمم افتاد به اسمت و واقعا به زبونم اومد که د آخه الاغ! من تولدتو پین کرده بودم تو تقویمم یابو !
نمیگم تو سال جدید ، که اینا همه قرارداده ، ولی چند ماهیه با مقاومتهای خودم رو به رو شدم و زودتر از سابق موفق به شکست مقاومت های بیخودم میشم. سریع تر واکنش میدم سریع تر واکنشم رو اصلاح میکنم . شاید عجیب باشه اما من حتی پیام ها رو دیر جواب میدم نمیدونم این ترس از کجا میاد اما دارم سعی میکنم برطرفش کنم به هر حال خوبیت نداره آدم اینقد انسان اولیه از دنیا بره .
یه وقتایی آدم ناراحته ، نمی دونه از چی . الان نمیدونم از چی ، ولی مطمئنم از چیزای کوچک و بی اهمیت ناراحتم . مثلا از تو . که هم کوچکی هم بی اهمیت اما سایه ی حضورت در ذهنم ، مثل یک مگس کوچک و بی اهمیت آزارم میده .
سال نو شد . امیدوارم امسال واقعا نو شده باشه . تو این سال جدید هر خدایی قوی تر باشه من طرف اونم . امسال هیچ آدمی از نوع دیوث، بدجنس ، بی شعور ، احمق یا خودخواه و بی تربیت رو تحت عنوان دوست ، رفیق ، خواهر برادر ، فک فامیل و پارتنر سر راهم قرار نده [ چون دوست دارم خودم یکه تاز این عرصه ها باشم :) ] که امسال رو سال پاکسازی نامگذاری فرمودم .